เขาเหลือบมองแขกคนอื่น เขาดูข้อความที่บันทึกจากนักบินอวกาศที่ตายแล้ว
เต็มไปด้วยข้อมูลและคําเตือน เว็บสล็อตแตกง่าย คารีมันพัฒนาขึ้นไม่สามารถฆ่าได้แม้ว่าจะพยายามเพราะเธอสามารถถูกแทนที่ได้ ความเจ็บปวดทางร่างกายไม่มีความหมายต่อเธออย่างที่เราเห็นเมื่อเธอพยายามฉีกผ่านประตูเหล็กขนาดใหญ่เพราะเธอไม่รู้วิธีเปิดมัน ความรู้สึกอ่อนโยนสามารถเข้าถึงได้สําหรับเธอดังที่เห็นในฉากที่ทุกคนเห็นด้วยเป็นศูนย์กลางเวทมนตร์ของ “Solaris” เมื่อสถานีอวกาศเข้าสู่ขั้นตอนของแรงโน้มถ่วงเป็นศูนย์และเคลวินคารีและเทียนที่สว่างไสวลอยอยู่ในอากาศ
ลําดับสุดท้ายของภาพยนตร์ซึ่งฉันจะไม่เปิดเผยเชิญชวนให้เราพิจารณาลําดับการเปิดอีกครั้งและของเล่นด้วยความคิดที่ว่าอาจมีแขกในภาพยนตร์มากกว่าที่เราคิดไว้ มันเป็นความจริงที่สําคัญที่ภาพสุดท้ายนี้เห็นโดยเราผู้ชมและไม่ใช่โดยผู้ที่อยู่ในสถานีอวกาศ “ส่วนโค้งของการค้นพบเป็นส่วนหนึ่งของผู้ชมไม่ใช่ตัวละคร” ว่าพวกเขาอาจติดอยู่ในกล่องแห่งจิตสํานึกที่หลอกลวงพวกเขาเกี่ยวกับความเป็นจริงนั้นเหมาะสมเท่านั้นเนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้ยืนยันว่าเราทุกคนเป็น
รุ่น 2002 Soderbergh เป็นภาพยนตร์ที่ดีใส่ใจกับวิสัยทัศน์และความคิดของ Tarkovsky แต่สั้นกว่ามาก (99 นาทีถึง 165 นาที) เวลาทํางานที่สั้นลงไม่ได้ป้องกันไม่ให้ผู้ชมปฏิเสธอย่างเด็ดขาด มีช่องว่างมหาศาลระหว่างบทวิจารณ์ที่ดีอย่างท่วมท้นและสมาชิกผู้ชมที่กล่าวในการสํารวจทางออกว่าพวกเขาเกลียดมัน ปัญหาที่เห็นได้ชัดคือภาพยนตร์เรื่องนี้ดึงดูดผู้ชมผิดวาดคนที่กําลังมองหาภาพยนตร์นิยายวิทยาศาสตร์จอร์จคลูนีย์ไม่ใช่การทําสมาธิเชิงปรัชญาและไม่มีความรู้หรือความสนใจใน Tarkovsky ถ้าพวกเขาคิดว่าจังหวะที่ฉลาดและเย้ายวนใจของโซเดอร์เบิร์กน่าเบื่อพวกเขาคงหายนะหลังจากรุ่น Tarkovsky
อาจเป็นได้ว่างานของ Tarkovsky อาจได้รับประโยชน์จากการตัดแต่ง โปรดิวเซอร์ที่มีกรรไกรของฮาร์วีย์ ไวน์สไตน์ อาจลบเวลาออกจากการโอหังของเขาออกไปหลายชั่วโมง บางครั้งก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะดีขึ้น ไม่มีผู้กํากับคนไหนเรียกร้องความอดทนของเราได้มากกว่านี้ แต่ผู้ที่ชื่นชอบของเขามีความหลงใหลและพวกเขามีเหตุผลสําหรับความรู้สึกของพวกเขา: Tarkovsky พยายามอย่างมีสติในการสร้างงานศิลปะที่ยอดเยี่ยมและลึกซึ้ง เขายึดมั่นในมุมมองที่โรแมนติกของแต่ละบุคคลที่สามารถเปลี่ยนความเป็นจริงผ่านความแข็งแกร่งทางจิตวิญญาณและปรัชญาของเขาเอง พิจารณาลําดับที่น่าทึ่งใน “Andrei
Rublev” (1966) ที่ตั้งขึ้นในยุคกลางเมื่อเด็กหนุ่มอ้างว่าเขารู้ความลับของการคายระฆัง
ที่แตกหักและสั่งการทีมคนงานในกระบวนการซึ่งในความเป็นจริงเขาไม่รู้อะไรเลย เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น สิ่งที่เราได้ยินคือเสียงแห่งศรัทธาของทาร์คอฟสกี้
พลังของภาพยนตร์ของเขามาจากการมุ่งเน้นของมนุษย์อย่างเด็ดเดี่ยว เราได้รับความรู้สึกที่ชัดเจนว่าการใช้ชีวิตบน Dry Well Lane ในสมัยนั้นเป็นอย่างไรเพื่อแบ่งปันอาหารและเชื้อเพลิงเพื่อเล่นอย่างมีความสุขในโรงเรียนเพื่อทราบโดยมองออกไปนอกหน้าต่างที่กําลังมาหรือไป ปักกิ่งในภาพยนตร์เรื่องนี้มีความสมดุลระหว่างจีนแห่งกาลเวลาและโลกใหม่ที่เกิดขึ้นใหม่ มียานยนต์ให้เห็นในฉากกองทัพ บก แต่แทบจะไม่มีเลยบนถนนในเมืองที่ผู้คนรีบร้อนด้วยจักรยานและเท้า ละแวกใกล้เคียงเป็นจุดสนใจของชีวิตที่เราไม่เคยรู้สึกถึงมหานครที่ยิ่งใหญ่ มันถูกถ่ายภาพด้วยความสง่างามสีและองค์ประกอบที่โดดเด่นในการค้นหาความงามในชีวิตของคนเหล่านี้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในใบหน้าของพวกเขา
มันผิดไหมที่มันเป็นความคิดปฏิกิริยาชนชั้นกลางเพื่อปรารถนาชีวิตที่ปลอดภัยและมีความสุขสําหรับครอบครัวของคุณ? ต้องการที่จะทํางานที่ดีและได้รับรางวัลสําหรับมันได้หรือไม่ ไม่เลย นี่คือความหวังสากลและตลอด “ว่าวสีฟ้า” เราสามารถเห็นตัวละครที่แสวงหาพวกเขา แม่เก่าจิบชาของเธอและระบุว่าเธออยู่นอกเหนือการเมือง — “เก่าเกินไปสําหรับมัน.” และมีฉากที่น่ากลัวเมื่อพี่ชายของกองทัพที่ออกจากบริการเพราะตาไม่ดีไปเยี่ยมแฟนสาวของเขาครั้งสุดท้ายซึ่งยังคงอยู่ในเครื่องแบบ เธอแนะนําให้เขาลืมเธอเพราะเธอจะอยู่ในที่ที่เธออยู่เป็นเวลานานและนาน (มีเสียงสะท้อนจากเรื่องราวของฮาจินเกี่ยวกับความรักและการแต่งงานที่ถูกระงับไว้เป็นเวลานานหลายปีโดยหน้าที่ต่อรัฐ)
”ว่าวสีฟ้า” เป็นภาพยนตร์การเมืองที่ลึกซึ้ง แต่บรรลุวัตถุประสงค์โดยอ้อม
มันไม่มากเกี่ยวกับประเทศจีนเป็นเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ การอ่านเกี่ยวกับการปฏิวัติวัฒนธรรมคือการสงสัยว่าความบ้าคลั่งเช่นนี้กวาดล้างประเทศได้อย่างไร การได้เห็นภาพยนตร์เรื่องนี้คือการเข้าใจว่าความรักชาติที่คิดไม่ถึงผิดพลาดอาจนําไปสู่ความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ มันเหมาะสมที่ภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ในความหมายที่ยังไม่เสร็จ
ภาพยนตร์เรื่องเดียวของกะโหลกศีรษะที่แท้จริงมาเมื่อนิคไปในตอนเที่ยงคืน prowl
ผ่านห้องปฏิบัติการของนักประดิษฐ์และแม้กระทั่งแล้ว sleuthing จริงจะทําโดยแอสตา (Skippy) เทอร์เรียสูงของทั้งคู่ นิคและนอร่ารวมเขาไว้ในกิจกรรมทั้งหมดของพวกเขาและแอสต้ากลายเป็นหนึ่งในสุนัขภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเวลาของเขาส่วนหนึ่งผ่านความสามารถของเขาในการป้องกันดวงตาของเขาด้วยอุ้งเท้าของเขาเมื่อชีวิตเติบโตขึ้นรบกวนเกินไปที่จะใคร่ครวญ
สมมติว่าเราต้องว่า “The Thin Man” ไม่ได้เกี่ยวกับชุดของการฆาตกรรมและการแก้ปัญหาของพวกเขา (กลไกทั้งหมดจะถูกอธิบายโดย Hitchcock เป็น MacGuffin) มันเกี่ยวกับอะไร? มันเกี่ยวกับสไตล์ส่วนตัว เกี่ยวกับการใช้ชีวิตเป็นงานศิลปะชนิดหนึ่ง ในช่วงต้นของชีวิตนิคและนอร่าเราเรียนรู้น้อยยกเว้นว่าเขาเคยเป็นนักสืบที่มีชื่อเสียงซานฟรานซิสโกและเกษียณหลังจากแต่งงานกับนอร่า ขณะที่นิคอธิบายอย่างคลุมเครือกับเพื่อนพ่อของเธอทิ้งทางรถไฟขนาดเล็กไว้ให้เธอและ “โอ้สิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย” และเขาดูแลพวกเขา ด้วยเหตุนี้นิคและนอร่าจึงมีเงินจํานวนมากและใช้เวลาเดินทางเห็นเพื่อนเก่าทําใหม่และดื่มเหล้าตลอดทั้งวัน
เมื่อถึงจุดหนึ่งในภาพยนตร์เมื่อนอร่าปลุกนิคในกลางดึกเขาก็รินเครื่องดื่มและอีกหนึ่งแก้วให้เธอทันทีจากนั้นเธอก็ออกจากห้องที่เขาดื่มอย่างตะกละตะกลามจากแก้วของเธอ พวกเขาติดสุราในคําจํากัดความที่สมจริงของคํา แต่ไม่ใช่ในแง่ของภาพยนตร์เพราะการดื่มของพวกเขาไม่มีผลกระทบต่อตัวเองหรือพล็อต มันเป็นเพียงพฤติกรรมเช่นการสูบบุหรี่ที่ทําให้พวกเขาทําอะไรกับมือของพวกเขาสิ่งที่จะพูดคุยเกี่ยวกับและข้อแก้ตัวที่จะย้ายไปรอบ ๆ ห้อง แม้นอร่าจะปรากฏตัวพร้อมกับถุงน้ําแข็งบนหัวของเธอ มันดูเหมือนตัวตลกมากกว่าอาการเมาค้าง
Myrna Loy เป็นฟอยล์ที่น่ารื่นรมย์สําหรับพาวเวลล์ แต่ในภาพยนตร์เรื่องนี้เธอเป็นเพียงเพื่อนเล่นของเขา พาวเวลล์ครองภาพด้วยเสียงที่ลึกและร่ํารวยของเขาร่อนการเคลื่อนไหวทางกายภาพที่ไม่มั่นคงและหนวดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาที่เขาหวังว่าจะทําให้เขาดูโตขึ้นมากกว่าที่เขารู้สึก สําหรับผู้ชมในช่วงกลางของภาวะซึมเศร้า “The Thin Man” เช่นละครเพลง Astaire และ Rogers ที่มีลักษณะคล้ายกับการหลบหนีที่บริสุทธิ์คือการหลบหนีที่บริสุทธิ์: คนสวยในสภาพแวดล้อมที่มีราคาแพงทําให้การพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ตลอดทั้งวันโดยไม่สนใจในโลกและแม้แต่การฆาตกรรมก็เป็นเพียงการเบี่ยงเบนที่น่าขบขัน เว็บสล็อตแตกง่าย
